JEZUS
GROMADZI WYBRANYCH
Jezus przyszedł na świat, by dotrzeć do wszystkich
serc, uwolnić je od grzechu, oczyścić z wad, doprowadzić do nawrócenia, potem do
świętości. To jest Jego ogromne pragnienie. Chce mieć w nas osoby święte, kochające.
Najpierw objawia nam Miłość, potem wzywa nas: przez wiarę do miłości. Tych,
którzy odpowiadają na te wezwania gromadzi i prowadzi do domu Ojca. O tym
gromadzeniu mówi, gdy zapowiada swoje powtórne przyjście. mówi, że pośle aniołów i zgromadzi swoich
wybranych z czterech stron świata, od krańca ziemi po kraniec nieba.
(Mk 13,27). Zgromadzi zbawionych. Kim oni są? To są ludzie należący do Niego,
ponieważ w Niego uwierzyli, a potem zostali uświęceni. Wiara to jest początek.
Najpierw Jezus wzywa do wiary. Wzywanie do wiary zaczyna się od Jego
zmartwychwstania.
Czas wiary. Jezus,
kiedy zmartwychwstał, obdarował Kościół Duchem Świętym. To obdarowanie Duchem najpierw
buduje w ludziach wiarę. Kto przyjmuje naukę Jezusa i chrzest, w tym Bóg dokonuje
podstawowego oczyszczenia z grzechu pierworodnego i tak rozpoczyna się jego
życie z Bogiem - życie wiary. Wiara jest złożona w sercu jak ziarnko gorczycy,
które ma się rozwinąć. Wtedy człowiek osiągnie zbawienie. Jeśli ziarenko za
tego życia nie w pełni się rozwinie, Duch nie w pełni uświęci wierzącego, może
być on pewny, że znajdzie oczyszczenie po śmierci. Tak czy inaczej ostatecznie
musi wejść do Nieba czysty. Większość ludzi żyje w małej wierze lub niewierze,
ale wystarczy, że dojdą do nawrócenia nawet krótko przed śmiercią, jak
ewangeliczni robotnicy ostatniej godziny, że nawet w ostatniej chwili wybiorą
Chrystusa jako swój ratunek, będą zbawieni. Resztę „długu” wobec Boga i ludzi mogą
„odpracować” w czyśćcu. Czyściec ma dla większości ludzi kluczowe znaczenie.
Czas wiary rozpoczął się wylaniem Ducha w dniu
Pięćdziesiątnicy i będzie trwał do końca czasów. W tym okresie Duch będzie zdobywał
ludzi dla Boga, dając im wiarę, która pielęgnowana zrodzi dobre czyny. Ludzka
współpraca z Łaską jest nieproporcjonalnie mała wobec Łaski zbawienia, która
spływa z mocy Bożego miłosierdzia. Przed końcem czasów Bóg szczególnie przypomina
o swoim miłosierdziu.
Czas miłosierdzia. Zbawienie
otrzymujemy za darmo. Chrystus poświęcił się dla naszego zbawienia. Gdy ludzie
popadli w grzechy i okazało się, że sami nie są w stanie z nich wyjść, że drogę
do Boga mają zamkniętą. Wówczas Syn Boży stał się człowiekiem, przyszedł do
ludzi i za cenę wielkiego cierpienia, uwolnił ich od grzechu skazującego na
potępienie i wprowadził w ich życie Ducha Świętego. Dokonał tego dzieła uwolnienia
wobec ludzi zupełnie bezradnych i niezasługujących wolność. Jak tego dokonał? „Wszedł
w ich skórę”, doświadczył na sobie skutków ich grzechów. Przyjął „potępienie”
na siebie po to, by ludzi od niego uwolnić. Dlatego każdy, kto z wiarą poprosi
Jezusa o uwolnienie od zła, ten uzyska je i będzie zbawiony. W najgorszym razie
będzie musiał przechodzić dalsze oczyszczenia, ale co do swego zbawienia może
mieć pewność. To wołanie do Jezusa o miłosierdzie jest dostępne dla każdego,
nawet największego grzesznika. Musi ono się dokonać za życia, ale możliwe jest
nawet w chwili śmierci.
Im szerzej otwiera się Boże miłosierdzie, tym
zacieklej zły walczy i podsuwa ludziom myśli, by z miłosierdzia nie korzystali.
Przez te podszepty ludzie, mimo że żyją coraz gorzej i cierpią coraz więcej, i mają
o sobie coraz gorsze mniemanie, nie sięgają po miłosierdzie Boga - tak głęboko
zło wpisało im w serca zwątpienie w zbawienie i kłamliwy uraz do Boga. A Bóg
wciąż próbuje ten uraz przełamać i pokazać każdemu że nadal ma szansę. Że Miłosierdzie
jest naprawdę blisko.
Trzeba jeszcze wyjaśnić, że miłosierdzie nie
stoi w konflikcie ze sprawiedliwością. Według sprawiedliwości człowiek musi
oddać Bogu „ostatni grosz” długu, tzn. całkowicie poprawić się, zmienić,
oczyścić. I zrobi to. Tylko Bóg mu w tym pomoże swoim miłosierdziem. Jeśli człowiek
skorzysta z miłosierdzia, nie będzie potępiony a dług odda poddając się
oczyszczeniu. Miłosierdzie jest daniem ostatniej szansy - stworzeniem w
ostatniej chwili warunków do oczyszczenia, jeśli nie tu, to tam - w czyśćcu.
Początki
ucisku. Od początku dwudziestego wieku, od I Wojny Światowej,
nastąpiła w dziejach ludzkości wyraźna eskalacja zła, grzechu, przemocy,
totalitaryzmu. Wszystkie znane rodzaje złe zaczęły działać w skali intensywnej
i masowej. Ludzie poczęli się masowo mordować, represjonować, wysiedlać,
niszczyć sobie mienie, zabijać swoje nienarodzone dzieci, zmuszać do
postępowania wbrew sumieniu, zagarniać w niewolę, przymuszać do zła i ubezwłasnowolniać,
a także pogrążać w rozwiązłości, konsumpcjonizmie i pogoni za przyjemnościami. Rozszerzyła
się agresywność niektórych grup, prześladowania na tle religijnym. Nastąpiło załamanie
szacunku dla godności człowieka, systemów wartości, a cała ta destrukcja nie
tylko nie daje się opanować, ale ma tendencję wzrostową.
W tej sytuacji Bóg przede wszystkim powtórzył
swoją naukę o miłosierdziu, że każdy, kto wierzy i zwróci się do Niego, choćby
popadł w nie wiadomo jak głębokie bagno moralne, może zwrócić się do Niego, zyskać
przebaczenie, oczyszczenie i zbawienie. Miłosierne Serce Jezusa zostaje coraz
szerzej otwarte. Naukę tę Jezus przypomniał posyłając w roku 1935 apostołkę
miłosierdzia, św. s. Faustynę, a kilkadziesiąt lat później świętego papieża
Jana Pawła II, który naukę o Bożym miłosierdziu potwierdził, rozwinął i
upowszechnił. Tych dwoje stało się na czasy narastającego ucisku iskrami Bożego
miłosierdzia. Ciekawe, że obie iskry są z Polski.
Czas
miłości i gromadzenia świętych. Bóg szuka ludzi, by uczynić
ich świętymi w Niebie. Większość z nich osiąga to po niezbędnym oczyszczeniu w
czyśćcu. Ale Bóg także szuka z upragnieniem tych, którzy okażą się gorący (Ap 3,15) i już w tym życiu
postawią Boga absolutnie na pierwszym miejscu, i już w tym życiu będą chcieli
przeżyć wszystkie poświęcenia z miłości do Boga, by w chwili śmierci wejść od
razu do Jego domu. Odczuwają to, jako naturalne, gdyż bardzo Boga pragną,
kochają i za Nim tęsknią. Tacy ludzie to święci. Niektórych z nich spotyka śmierć
męczeńska. Na przestrzeni historii Kościoła, w czasie wiary, o którym mówiliśmy,
było wielu ludzi, którzy świętość już zdobyli w tym życiu. Część z nich Kościół
wyniósł na ołtarze. Jednak w skali ogólnej święci stanowią mały procent
wierzących.
W miarę zbliżania się do czasów ostatecznych,
Bóg chce po raz ostatni poruszyć serca do gorliwości i powołać jak najwięcej
świętych. Oni to, wchodząc w głęboką więź z Bogiem za życia, przeżyją z miłości
do Niego pełnię oczyszczenia i uświęcenia. Pokochają gorąco Jezusa. Oczywiście
nie dokonają tego sami, ale sprawi to Łaska spływająca na nich, którą przyjmą i
będą z Nią współpracować. Ona to rozszerzy w sercach ludzkich głęboką miłość do
Boga i będą stawać się świętymi, a Jezus zgromadzi ich w swoim sercu. Łaskę tę
przyniesie wylewający się w tym czasie na nich Duch Święty.
Drugie
wylanie Ducha. Czas miłości nie jest odrębny od czasu wiary,
ale jest jego kulminacją. W tym czasie dokonywać się będzie to samo, co w
czasie wiary, Duch będzie szukał wierzących, ale dodatkowo będzie wylewał na każdego
wierzącego wielką moc, by pobudzić go do świętości. Święci są przy Bogu nie
tylko wiarą, ale i miłością. Jezus chce być miłowany od dnia zmartwychwstania, kiedy
powołuje Piotra, a więc Kościół. Wtedy zwraca się do niego z prośbą o miłość – Piotrze, czy ty mnie miłujesz (miłością agape), a Piotr nie umie potwierdzić inaczej,
jak tylko – Tak, Panie, kocham cię (miłością
– przyjaźnią) (J 21,15). Do całkowitej miłości - agape Piotr będzie jeszcze dojrzewał i w końcu z miłości odda życie
za Jezusa. Święci to ci, którzy miłują Jezusa w pełni, całym sobą. Kościół dopiero
w przededniu czasów ostatecznych ma odpowiedzieć na miłowanie Jezusa miłością w
skali bardziej masowej, w większej liczbie świętych, a nie tylko w
jednostkowych przypadkach, jakie pojawiały się już wcześniej. By do tego miłowania
Jezusa przez Kościół doszło, przy końcu czasów Duch zacznie działać ze
szczególną mocą. Św. Jakub mówi niezwykle subtelnie o dwóch znakach czasów
ostatecznych – o deszczu (Duchu) wczesnym (Pięćdziesiątnicy) i późnym (bezpośrednio przed dniami
ostatecznymi) (Jk 5,7).
Przejawy intensywniejszego wylewania Ducha
pojawiają się już od pewnego czasu w różnych środowiskach chrześcijańskich:
katolickich, protestanckich, itd. Jednak iskra rozpoczynająca to wylanie wyjdzie
z Kościoła Katolickiego i będzie to kontynuacja dzieła Faustyny i Jana Pawła II. To masowe
wylanie zapowiadane było przez proroctwo Joela. Pięćdziesiątnica była początkiem spełnienia
się tej zapowiedzi, ale przed czasami ostatecznymi drugie wylanie Ducha wypełni
to proroctwo całkowicie. Wtedy nastąpi zgromadzenie dużej liczby świętych. Drugie
wylanie nie jest nowym wylaniem, ale pogłębiającym działanie pierwszego, jak
Bierzmowanie pogłębia Chrzest. Będzie to Bierzmowanie Kościoła. O obu faktach mówi
Pismo Święte. Ów drugi wylew Ducha zainicjuje w Kościele czas miłości, czyli
czas intensywnego gromadzenia świętych, czyli ludzi gorąco Boga kochających
dzięki Duchowi, opieczętowanych na czole przez Niego czyli namaszczonych. W Apokalipsie
wymieniona jest ich liczba symboliczna sto
czterdzieści cztery tysiące, która oznacza, że święci będą reprezentować
wszystkich, będą jakby z wszystkich dwunastu pokoleń synów Izraela.
Czas ucisku.
Ucisk jest to działanie zła na świat i na ludzi, którzy idą za podszeptami
złego. Oni to szerzą zło na ziemi. Opisy ucisku w Starym i Nowym Testamencie pokazują
znaki ilustrujące rozpadanie się świata. Według mniemania starożytnych świat był
płaską podstawą, na której stało sklepienie zdobne ciałami niebieskimi. Taką
konstrukcję stworzył Bóg. A grzech i zła wola obrócona przeciwko Bogu niszczy tę
konstrukcję, kruszy sklepienie, zrzuca z niego ciała niebieskie, itd. Dzisiejszym
językiem powiemy, że świat ulega zagładzie z powodu egoizmu, zachłanności i kosmicznych
rozmiarów pychy, które doprowadziły do zniszczenia zasobów świata, topnienia
lodów, zanieczyszczenia wód, innych katastrof i wojen zagrażających istnieniu
wszystkich w niedalekim horyzoncie czasowym. A jednak mimo tego nabrzmienia zła
wszyscy świetnie się bawią. Tymczasem skutki nadchodzą złowieszczo jak złodziej
w nocy.
Bóg kocha wszystkich i to nie On sprowadza
ucisk, ale zło - szatańskie i ludzkie. Jednak Bóg je dopuszcza i jest to
ostateczność, ostatni „apel” do tych, którzy nie zareagowali na wezwanie do
wiary, na głos miłości miłosiernej, na Ducha i na zaproszenie do świętości. Jest
to potrząśnięcie tymi, co są zacięci w oporze, mają zatwardziałe serca i trwają
w złu. A zło nieubłaganie niszczy ich i świat dookoła. Ów ucisk ma szansę
jeszcze doprowadzić ich do opamiętania i nawrócenia. To jest ich ostatnia
szansa.
Diakon
Jan
WYLEJĘ DUCHA MEGO NA WSZELKIE CIAŁO
Dzieje świata toczą się coraz szybciej, a Bóg mówi, mówi coraz częściej i mocniej. I pomyśleć, że wszystko zaczęło się od proroctwa Joela (Jl 3,1-5), który nawiązywał do tradycji proroków. Każdy prorok - Izajasz, Jeremiasz, Ezechiel od dnia powołania doświadczał działania Ducha Bożego. Właśnie dzięki temu Duchowi mógł powiedzieć – to mówi Pan, a nie „to mówię ja w imieniu Pana”. W prorokach i przez nich Bóg wypowiadał swoje Słowo osobiście, osobiście posyłał Boską moc w ludzki świat. Tak działo się od początku objawienia i tak dzieje się po dzień dzisiejszy: Bóg objawia się na sposób ludzki przez Ducha, który wylewa się na człowieka. Słowo staje się ciałem. Najpierw w pojedynczych przypadkach inspirowanych Duchem posłańców Bożych: proroków, przywódców, apostołów, kapłanów. Potem w całej pełni w Ciele Pana Jezusa. Moc Boża może działać po ludzku, jeśli Bóg tego chce i jej wcielanie nie umniejsza ani trochę siły oddziaływania.Joel żyjący w Jerozolimie na przełomie V i IV wieku zapowiadał na czasy przyszłe powszechność prorockiego charyzmatu. Ogłaszał, że w czasach ostatecznych Bóg da Ducha całemu Ludowi i wielu będzie doświadczać Boskiej mocy, z siłą głosić Słowo i uczestniczyć w Jego dziełach. Wyleję Ducha mego na wszelkie ciało, synowie wasi i córki wasze prorokować będą, starcy wasi będą mieć sny, a młodzieńcy wasi będą mieć widzenia, nawet na sługi i służebnice wyleję Ducha mego w owych dniach(Jl 3,1-2).
Spełnianie się tego proroctwa odkryli Apostołowie w dniu Pięćdziesiątnicy, gdy zgromadzeni w Wieczerniku przeżyli Zesłanie Ducha Świętego. Było to ziszczenie się obietnicy Jezusa, że ześle od Ojca Pocieszyciela. Kościół otrzymał Ducha od Ojca przez Jezusa i był to owoc Jego śmierci za nasze grzechy i zmartwychwstania dla naszego zbawienia. Kiedy nadszedł wreszcie dzień Pięćdziesiątnicy, znajdowali się wszyscy razem na tym samym miejscu. Nagle dał się słyszeć z nieba szum, jakby uderzenie gwałtownego wichru, i napełnił cały dom, w którym przebywali. Ukazały się im też jakby języki ognia, które się rozdzielały, i na każdym z nich spoczął [jeden]. I wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym, i zaczęli mówić obcymi językami, tak jak im Duch pozwalał mówić. […] Ci ludzie nie są pijani, jak przypuszczacie, bo jest dopiero trzecia godzina dnia, ale spełnia się właśnie to, co powiedział prorok Joel (Dz 2,1-4,15-16).
Duch Święty stworzył Kościół, zjednoczył Dwunastu, dał im moc głoszenia Słowa i dostosowywania go do różnych czasów i sytuacji. Dał też moc przekazywania wszystkim pokoleniom znaków zwanych Sakramentami, przede wszystkim Chrztu, sprowadzającego Boga do serca człowieka, a także Eucharystii, odpuszczania grzechów i in. Duch Święty uzdolnił ludzi do modlitwy i naśladowania Chrystusa w chceniu i czynieniu dobra. Duch Święty promienieje z kart Pisma Świętego i napełnia Sobą każdego czytającego. Duch Święty jest najbliżej nas, to przez Niego mamy przystęp do Jezusa, a przez Jezusa do Ojca.
Owoce Ducha są niewidzialne, ale mogą być odczuwane i przeżywane przez ludzi i to w bardzo różny sposób: chłodno bez widocznych przejawów Boskiej mocy albo gorąco, emocjonalnie, ze spektakularnymi przejawami działania. Już w Starym Testamencie prorocy czasem pod wpływem Ducha wpadali w uniesienia prorockie, wykonywali znaki symboliczne. Podobnie w czasach Jezusa i Apostołów nauczaniu często towarzyszyły uzdrowienia, uwolnienia, a także, zwłaszcza wśród uczniów św. Pawła spektakularne charyzmaty. W późniejszych wiekach życie charyzmatyczne Kościoła raczej zanikło z wyjątkiem znaków czynionych przez wybitnych świętych.
Jednak w czasach bliskich współczesności działanie Ducha z mocą przez charyzmaty zaczęło się znowu odradzać w kształcie podobnym do opisanego przez Pawła. Nazywamy to odnową charyzmatyczną chrześcijaństwa, gdyż specjalna moc Ducha zaczęła się pojawiać najpierw w kościołach protestanckich, u zielonoświątkowców, a dopiero nieco później w kościele katolickim w postaci ruchów onowy m in. w ogromnej liczbie parafii w Polsce. Charyzmatyczna odnowa coraz wyraźniej nasila się. Temu nasilaniu się towarzyszy również nasilanie się prywatnych objawień, przede wszystkim maryjnych. Jednocześnie od I wojny światowej obserwujemy narastające masowe cierpienie i intensyfikację sił zła w świecie. Te tendencje można odczytywać jako znaki czegoś przybliżającego się, a charyzmaty i objawienia jako pomoc dla Kościoła w obliczu wypełniającego się czasu. Pomoc ta polega na zachętach do modlitwy i wskazówkach, jak rozpoznawać znaki czasu. Chodzi oczywiście o czas ostateczny. Nie znaczy to, że dowiemy się, kiedy on dokładnie nastąpi, ale że należy liczyć się z narastającą jego bliskością. Bóg w tekstach eschatologicznych Pisma Świętego niedwuznacznie rysował pewne etapy, które Kościół może rozpoznawać. Wydarzenia o charakterze katastroficznym są etapem przedostatnim, jak pisze Joel: I uczynię znaki na niebie i na ziemi: krew i ogień, i słupy dumne. Słońce zmieni się w ciemność, a księżyc w krew, gdy przyjdzie dzień Pański, dzień wielki i straszny (Jl 3,3-4). Po tym będzie już tylko ostateczny triumf Boga.
Jednak przedtem mamy pewne etapy, kiedy Bóg będzie podawał ludziom rękę dla ratowania ich przed szatanem, zniszczeniem świata i potępieniem. Bóg obiecuje, że każdy, kto przyjmie tę Jego specjalną pomoc, nawet w ostatniej chwili, ten zostanie ocalony od znacznej części nadchodzącego zła. Joel pisze: Każdy jednak, kto wezwie imienia Pańskiego na górze, będzie zbawiony, bo na górze Syjon i w Jeruzalem będzie wybawienie, jak przepowiedział Pan, i wśród ocalałych będą ci, których wezwał Pan (Jl 3,5). Bóg zapowiada, że u kresu szatan zostanie spuszczony z łańcucha, by szkodzić ziemi i wstrząsać bezbożnymi, żeby się nawrócili. Ale zanim się to stanie, Bóg da specjalną pomoc tym, którzy takich wstrząsów nie potrzebują, a przeciwnie, mają szansę w atmosferze nie strachu, a miłości dojrzeć do uświęcenia i bliskości z Bogiem. Kto święty niech się uświęci – apeluje Pan do Kościoła (Ap 22,11). Na razie nie wiemy, jak ta pomoc będzie przebiegać.
Dla uświęcenia świętych potrzebne są specjalne dary. Pierwszym był dar Miłosierdzia, a apostołami jego byli święci Faustyna i Jan Paweł II. Teraz nadchodzi nowy dar, jeszcze większy, choć też zapowiadany od początku - drugie wylanie Ducha Świętego. Jeszcze nie wiadomo, jak się to stanie, ale wiadomo, że Pan to przygotowuje i czas jest bliski. Będzie to ostatni wielki akt miłości Boga, mający na celu wyłonić świętych, którzy przyjmując Ducha, rozkochają się w Jezusie i Jego Ojcu, i odpowiedzą tym samym na odwieczne wołanie: Będziesz miłował Pana, Boga twego oraz na pytanie Jezusa do Kościoła: Piotrze, czy ty mnie miłujesz? Aby ta miłość ludzi do Boga, będąca odpowiedzią na miłość Boga do ludzi, spełniła się w sercach jak największej liczby świętych, Bóg po raz drugi i ostatni, obficiej niż za pierwszym razem, wyleje Ducha na wszelkie ciało i wypełni zapowiedź Joela. Najbardziej wstrząsającym, bo prostym i dobrze znanym tekstem zapowiadającym to wylanie jest werset z Listu Apostoła Jakuba syna Alfeusza: Trwajcie więc cierpliwie, bracia, aż do przyjścia Pana. Oto rolnik czeka wytrwale na cenny plon ziemi, dopóki nie spadnie deszcz wczesny i późny. Tak i wy bądźcie cierpliwi i umacniajcie serca wasze, bo przyjście Pana jest już bliskie (Jk 5,7-8). Jezus przygotowuje Apostołów na czasy ostateczne, a Jakub sam w pewnym prywatnym objawieniu daje wyjaśnienie tego tekstu: „Trwajcie cierpliwie, bo przyjście Pana jest bliskie. Rolnik czeka na deszcz wczesny i późny. Wczesny już spadł w dniu Pięćdziesiątnicy, a późny spadnie teraz. Nauczajcie tego Kościół, moi kochani. Mówię wam.”
dkJ
U kresu czasów Bóg szczególnie wesprze dobro w jak największej liczbie ludzkich serc i doprowadzi je do uświęcenia. Da im siłę upodobnienia się do Boga przez wylanie specjalnego daru duchowego – drugiego Zesłania Ducha Świętego. Pod wpływem Ducha serca będą się intensywnie zmieniać, by stać się świętymi, jak Ojciec jest święty. Będzie to czas wzrostu miłości. Owocem Ducha w tym wyjątkowym czasie będzie rodząca się w sercach miłość do Boga jako odpowiedź na objawioną najpierw Boża Miłość do ludzi. W tym czasie Bóg będzie wychowywał sobie świętych. Jan w Apokalipsie mówi symbolicznie o stu czterdziestu czterech tysiącach wybranych. Wylewanie Ducha na nich, by się uświęcali i stawali Jego umiłowanymi Jan nazywa pieczętowaniem na czołach, czyli w miejscu, gdzie namaszczano olejem na znak wylania Ducha przy Chrzcie i Bierzmowaniu. Bóg, jakby w przeddzień dnia ostatecznego, zbiera Sobie umiłowanych, którzy odpowiedzą miłością na Jego Miłość. Dopiero potem pozwoli On uderzyć gwałtownym wichrem Ducha, których groza nie będzie zabijać, ale da szansę nawrócenia zatwardziałym.
Potem ujrzałem czterech aniołów stojących na czterech narożnikach ziemi, jak powstrzymywali cztery wiatry ziemi, aby wiatr nie wiał na ziemi ani na morzu, ani na żadne drzewo. I ujrzałem innego anioła, wstępującego od wschodu słońca, [a] mającego pieczęć Boga żywego. Zawołał on donośnym głosem do czterech aniołów, którym dano moc wyrządzić szkodę ziemi i morzu. Nie wyrządzajcie szkody ziemi ni morzu, ni drzewom, aż opieczętujemy czoła sług Boga naszego. I usłyszałem liczbę opieczętowanych: sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych ze wszystkich pokoleń synów Izraela (Ap 7,1-4).
Ci ludzie należą do Ludu Bożego i reprezentują jego cały przekrój, są jakby wzięci równo z każdego pokolenia. Oznacza to, że Bóg da wszystkim po równo, sprawiedliwie szansę przyjęcia Ducha i uświęcenia się. Potem uświęceni będą gromadzić się przy Chrystusie i wychwalać Go, gdyż dzięki Jego poświęceniu posiedli zbawienie: Ujrzałem, a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: Zbawienie w Bogu naszym, Zasiadającym na tronie, i w Baranku (Ap 7,9-10).
Zwycięstwo Miłości w sercach ludzi na tym etapie jest wielkim triumfem i radością Boga. Dlatego wszyscy Jego słudzy – Aniołowie, uwielbiają Go w uniżonym pokłonie. Warto zauważyć, że pokłon ten oddają Bogu i Starcom, a więc Patriarchom, filarom Starego Testamentu, i czterem Istotom, czyli Ewangelistom, filarom Nowego Testamentu: A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czterech Istot żyjących, i na oblicza swe padli przed tronem, i pokłon oddali Bogu, mówiąc: Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen. (Ap 7,11-12). Zwycięstwo opieczętowanych jest bowiem zwycięstwem Boga przez Stare i Nowe Przymierze.
Dalej tekst Janowy mówi o wyglądzie owych wybranych. Są ubrani w białe szaty czystości serc i w rękach mają palmy, z którymi przyszli do Boga i Chrystusa, by oddawać Mu cześć, tak jak mieszkańcy Jerozolimy w Niedzielę Palmową, a mieszkańcy Rzymu Cezarowi. Ich palmy nie są znakami męczeństwa, ale uwielbienia Boga. Co do szat, to są one białe, dlatego że zostały wypłukane we Krwi Chrystusa. Zatem ludzie zostali oczyszczeni i uświęceni przez skorzystanie z mocy Ofiary Chrystusa. Zanurzenie się w Jego Krwi oznacza nie tylko czerpanie z tego, co historycznie wydarzyło się w wielki czwartek i piątek, ale także z tego, co Kościół ma w każdej Eucharystii. Ci ludzie stali się oczyszczonymi i świętymi przez włączenie swojego życia w Eucharystię, zanurzenie się w Kielichu Nowego Przymierza. W każdej Eucharystii każdy z nich miał możliwość składania z darami ofiarnymi siebie i świat, a kiedy wino zmieniło się w Krew, znaleźli w tej Krwi swoje oczyszczenie. Tak więc opieczętowanych uświęcił udział w Eucharystii. Jan pokazuje, jak oni wszyscy garną się do Boga i Chrystusa, ponieważ ich czyste serca lgną do Niego i pragną Go uwielbiać. Są wśród nich nie tylko męczennicy, chociaż każdy z nich przychodzi z wielkiego ucisku, bo ucisk towarzyszy każdemu, kto żyje na świecie, ale duchowo nie jest już ze świata. Oni wszyscy są ludźmi, którzy przyjęli Ducha i pokochali Chrystusa, a Chrystus dokonał ich oczyszczenia. Są ludźmi, których Duch zgromadził w jedno w tym czasie Miłości. Czasowi Miłości patronuje Apostoł Miłości - Jan, autor Apokalipsy.
Trzeba podkreślić, że owi opieczętowani nie będą jedynymi zbawionymi. Ludzie, którzy nie skorzystają z czasu uświęcenia przez Ducha, też będą mieli szansę. Spadną na nich bolesne doświadczenia świata i wtedy wielu się nawróci, znajdzie oczyszczenie i otrzyma zbawienie. Jednak w czasie Miłości, Bogu zależy na tym, by znaleźć jak najwięcej tych, którzy w pełni wykorzystają życie doczesne i dar Ducha dla oczyszczenia i uświęcenia. A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami: Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli? I powiedziałem do niego: Panie, ty wiesz. I rzekł do mnie: To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy. (Ap 7,13-15)
Dalej tekst Jana pokazuje, do czego Bóg powołuje zbawionych. Rozciąga nad nimi swój Namiot. Bóg, podczas wędrówki Izraela przez pustynię, mieszkał w Namiocie Spotkania. I oto teraz mieszkanie Boga zostaje poszerzone, by przygarnąć zbawionych w samym Miejscu Najświętszym, na łonie Trójcy. Zbawienie polega więc na życiu głęboko w Bogu, w miłosnym zjednoczeniu z Nim. Takie życie będzie ogromnym szczęściem świętych. Przyjdą oni do Boga wprost ze świata, nie będą potrzebowali czyśćca, bo czyściec przeżyli przez więź miłości z Jezusem i Ojcem. A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi. Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć, i nie porazi ich słońce ani żaden upał, bo pasał ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu, i poprowadzi ich do źródeł wód życia: i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu. (Ap 7,15-17)
Posłuchajmy tego, co mówi o tym Jan w pewnym prywatnym objawieniu: „Jest uroczystość niebieska. Przed tron Baranka teraz będą przychodzić świeci – ci, którzy Go kochają. […] Czas najpiękniejszy jest [właśnie] teraz, potem będzie już tylko lęk tych, co nie umieją uwierzyć i zagłada świata, bo świat jest zniszczony przez grzech. Ale przedtem potrzeba zebrać sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych – to znaczy umiłowanych. Jest czas Miłości. Nikogo Mistrz nie będzie porywał ze świata, jak sądzą błędnie niektórzy. Mistrz już porwał ze świata każdego, kogo przygarnął do siebie i uczynił swoją oblubienicą. Oni już nie należą do świata, choć są jeszcze na świecie. Ale nie będą cierpieć od złego, bo należą do Mistrza. Śmierć świętych jest błogosławieństwem. Śmierć grzesznika jest Gehenną. Kochajcie się wzajemnie miłością do Mistrza, a będziecie żyli i umierali z Nim, Panem moim. Jan syn Zebedeusza.”
STO CZTERDZIEŚCI CZTERY TYSIĄCE OPIECZĘTOWANYCH
Od początku Bóg planował, że w czasach ostatecznych poda ludziom rękę w sposób szczególny. Mówią o tym starotestamentalne zapowiedzi. Prorok Joel mówi, że Pan uczyni znaki na niebie i na ziemi: krew i ogień, i słupy dymu. Słońce zmieni się w ciemność, a księżyc w krew, gdy przyjdzie dzień Pański, dzień wielki i straszny, (Jl 3,3-4) a jednak tych, którzy zaufają Bogu, to cierpienie może nie przerażać, gdyż każdy, kto wezwie imienia Pańskiego będzie zbawiony (Jl 3,5). Zło sprowadzi na ludzi cierpienie, ale nim ono nadejdzie, Pan zapewni zbawienie tym, którzy wezwą Jego Imienia. Podobnie mówią wszystkie proroctwa eschatologiczne Starego i Nowego Testamentu. Zawsze najpierw rysują perspektywę zniszczenia, potem zapowiadają ratunek dla ludzi, którzy zwiążą się z Bogiem. Dokładniej mówi o tym Apokalipsa. Wysłannicy Boży, mający moc wyrządzić szkodę ziemi i morzu zostają powstrzymani przez Boga, póki Ten nie dokona dzieła ratowania ludzi. W świetle Objawienia to nie Bóg wyrządza szkodę światu, ale zło, jakie czynią ludzie za podszeptem szatana. Cierpienie jest konsekwencją zła w ludzkich sercach, a ratunek przychodzi do tych, którzy mają w sercu Boga i opierają się złu.
U kresu czasów Bóg szczególnie wesprze dobro w jak największej liczbie ludzkich serc i doprowadzi je do uświęcenia. Da im siłę upodobnienia się do Boga przez wylanie specjalnego daru duchowego – drugiego Zesłania Ducha Świętego. Pod wpływem Ducha serca będą się intensywnie zmieniać, by stać się świętymi, jak Ojciec jest święty. Będzie to czas wzrostu miłości. Owocem Ducha w tym wyjątkowym czasie będzie rodząca się w sercach miłość do Boga jako odpowiedź na objawioną najpierw Boża Miłość do ludzi. W tym czasie Bóg będzie wychowywał sobie świętych. Jan w Apokalipsie mówi symbolicznie o stu czterdziestu czterech tysiącach wybranych. Wylewanie Ducha na nich, by się uświęcali i stawali Jego umiłowanymi Jan nazywa pieczętowaniem na czołach, czyli w miejscu, gdzie namaszczano olejem na znak wylania Ducha przy Chrzcie i Bierzmowaniu. Bóg, jakby w przeddzień dnia ostatecznego, zbiera Sobie umiłowanych, którzy odpowiedzą miłością na Jego Miłość. Dopiero potem pozwoli On uderzyć gwałtownym wichrem Ducha, których groza nie będzie zabijać, ale da szansę nawrócenia zatwardziałym.
Potem ujrzałem czterech aniołów stojących na czterech narożnikach ziemi, jak powstrzymywali cztery wiatry ziemi, aby wiatr nie wiał na ziemi ani na morzu, ani na żadne drzewo. I ujrzałem innego anioła, wstępującego od wschodu słońca, [a] mającego pieczęć Boga żywego. Zawołał on donośnym głosem do czterech aniołów, którym dano moc wyrządzić szkodę ziemi i morzu. Nie wyrządzajcie szkody ziemi ni morzu, ni drzewom, aż opieczętujemy czoła sług Boga naszego. I usłyszałem liczbę opieczętowanych: sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych ze wszystkich pokoleń synów Izraela (Ap 7,1-4).
Ci ludzie należą do Ludu Bożego i reprezentują jego cały przekrój, są jakby wzięci równo z każdego pokolenia. Oznacza to, że Bóg da wszystkim po równo, sprawiedliwie szansę przyjęcia Ducha i uświęcenia się. Potem uświęceni będą gromadzić się przy Chrystusie i wychwalać Go, gdyż dzięki Jego poświęceniu posiedli zbawienie: Ujrzałem, a oto wielki tłum, którego nie mógł nikt policzyć, z każdego narodu i wszystkich pokoleń, ludów i języków, stojący przed tronem i przed Barankiem. Odziani są w białe szaty, a w ręku ich palmy. I głosem donośnym tak wołają: Zbawienie w Bogu naszym, Zasiadającym na tronie, i w Baranku (Ap 7,9-10).
Zwycięstwo Miłości w sercach ludzi na tym etapie jest wielkim triumfem i radością Boga. Dlatego wszyscy Jego słudzy – Aniołowie, uwielbiają Go w uniżonym pokłonie. Warto zauważyć, że pokłon ten oddają Bogu i Starcom, a więc Patriarchom, filarom Starego Testamentu, i czterem Istotom, czyli Ewangelistom, filarom Nowego Testamentu: A wszyscy aniołowie stanęli wokół tronu i Starców, i czterech Istot żyjących, i na oblicza swe padli przed tronem, i pokłon oddali Bogu, mówiąc: Amen. Błogosławieństwo i chwała, i mądrość, i dziękczynienie, i cześć, i moc, i potęga Bogu naszemu na wieki wieków! Amen. (Ap 7,11-12). Zwycięstwo opieczętowanych jest bowiem zwycięstwem Boga przez Stare i Nowe Przymierze.
Dalej tekst Janowy mówi o wyglądzie owych wybranych. Są ubrani w białe szaty czystości serc i w rękach mają palmy, z którymi przyszli do Boga i Chrystusa, by oddawać Mu cześć, tak jak mieszkańcy Jerozolimy w Niedzielę Palmową, a mieszkańcy Rzymu Cezarowi. Ich palmy nie są znakami męczeństwa, ale uwielbienia Boga. Co do szat, to są one białe, dlatego że zostały wypłukane we Krwi Chrystusa. Zatem ludzie zostali oczyszczeni i uświęceni przez skorzystanie z mocy Ofiary Chrystusa. Zanurzenie się w Jego Krwi oznacza nie tylko czerpanie z tego, co historycznie wydarzyło się w wielki czwartek i piątek, ale także z tego, co Kościół ma w każdej Eucharystii. Ci ludzie stali się oczyszczonymi i świętymi przez włączenie swojego życia w Eucharystię, zanurzenie się w Kielichu Nowego Przymierza. W każdej Eucharystii każdy z nich miał możliwość składania z darami ofiarnymi siebie i świat, a kiedy wino zmieniło się w Krew, znaleźli w tej Krwi swoje oczyszczenie. Tak więc opieczętowanych uświęcił udział w Eucharystii. Jan pokazuje, jak oni wszyscy garną się do Boga i Chrystusa, ponieważ ich czyste serca lgną do Niego i pragną Go uwielbiać. Są wśród nich nie tylko męczennicy, chociaż każdy z nich przychodzi z wielkiego ucisku, bo ucisk towarzyszy każdemu, kto żyje na świecie, ale duchowo nie jest już ze świata. Oni wszyscy są ludźmi, którzy przyjęli Ducha i pokochali Chrystusa, a Chrystus dokonał ich oczyszczenia. Są ludźmi, których Duch zgromadził w jedno w tym czasie Miłości. Czasowi Miłości patronuje Apostoł Miłości - Jan, autor Apokalipsy.
Trzeba podkreślić, że owi opieczętowani nie będą jedynymi zbawionymi. Ludzie, którzy nie skorzystają z czasu uświęcenia przez Ducha, też będą mieli szansę. Spadną na nich bolesne doświadczenia świata i wtedy wielu się nawróci, znajdzie oczyszczenie i otrzyma zbawienie. Jednak w czasie Miłości, Bogu zależy na tym, by znaleźć jak najwięcej tych, którzy w pełni wykorzystają życie doczesne i dar Ducha dla oczyszczenia i uświęcenia. A jeden ze Starców odezwał się do mnie tymi słowami: Ci przyodziani w białe szaty kim są i skąd przybyli? I powiedziałem do niego: Panie, ty wiesz. I rzekł do mnie: To ci, którzy przychodzą z wielkiego ucisku i opłukali swe szaty, i w krwi Baranka je wybielili. Dlatego są przed tronem Boga i w Jego świątyni cześć Mu oddają we dnie i w nocy. (Ap 7,13-15)
Dalej tekst Jana pokazuje, do czego Bóg powołuje zbawionych. Rozciąga nad nimi swój Namiot. Bóg, podczas wędrówki Izraela przez pustynię, mieszkał w Namiocie Spotkania. I oto teraz mieszkanie Boga zostaje poszerzone, by przygarnąć zbawionych w samym Miejscu Najświętszym, na łonie Trójcy. Zbawienie polega więc na życiu głęboko w Bogu, w miłosnym zjednoczeniu z Nim. Takie życie będzie ogromnym szczęściem świętych. Przyjdą oni do Boga wprost ze świata, nie będą potrzebowali czyśćca, bo czyściec przeżyli przez więź miłości z Jezusem i Ojcem. A Zasiadający na tronie rozciągnie namiot nad nimi. Nie będą już łaknąć ani nie będą już pragnąć, i nie porazi ich słońce ani żaden upał, bo pasał ich będzie Baranek, który jest pośrodku tronu, i poprowadzi ich do źródeł wód życia: i każdą łzę otrze Bóg z ich oczu. (Ap 7,15-17)
Posłuchajmy tego, co mówi o tym Jan w pewnym prywatnym objawieniu: „Jest uroczystość niebieska. Przed tron Baranka teraz będą przychodzić świeci – ci, którzy Go kochają. […] Czas najpiękniejszy jest [właśnie] teraz, potem będzie już tylko lęk tych, co nie umieją uwierzyć i zagłada świata, bo świat jest zniszczony przez grzech. Ale przedtem potrzeba zebrać sto czterdzieści cztery tysiące opieczętowanych – to znaczy umiłowanych. Jest czas Miłości. Nikogo Mistrz nie będzie porywał ze świata, jak sądzą błędnie niektórzy. Mistrz już porwał ze świata każdego, kogo przygarnął do siebie i uczynił swoją oblubienicą. Oni już nie należą do świata, choć są jeszcze na świecie. Ale nie będą cierpieć od złego, bo należą do Mistrza. Śmierć świętych jest błogosławieństwem. Śmierć grzesznika jest Gehenną. Kochajcie się wzajemnie miłością do Mistrza, a będziecie żyli i umierali z Nim, Panem moim. Jan syn Zebedeusza.”
dkJ
GDY CZYTASZ TEKSTY BIBLIJNE O RZECZACH OSTATECZNYCH
Kiedy pobożny, pełen dobrej woli czytelnik czyta teksty Biblijne o rzeczach ostatecznych, takie jak mowa Jezusa w ewangelii św. Mateusza (Mt 24) lub w Starym Testamencie z księgi Daniela (Dn 7,9-25; 12,1-13) albo nawet teksty prorockie o groźbach przeciw różnym narodom np. u Izajasza, wtedy może się zdarzyć, że zaczynamy się bać. Dotyczy to szczególnie młodych, wrażliwych ludzi, ale także starszych lecz niedojrzałych, jeszcze niegotowych do czytania takich tekstów. U większości ludzi reakcją na eschatologię jest bujna wyobraźnia, obawa, strach. Co więcej, wielu uważa, że to dobrze, tak powinno być, że Bóg może karać, wzbudzać niepokój, strach. Sądzą, że to jest prawidłowe myślenie o Bogu, który może niszczyć świat, represjonować grzeszników i nas samych, bo przecież na to zasługujemy.
Tak myślą i sęk w tym, że jest to myślenie nieprawidłowe, wynikające z błędnego obrazu Boga w sercach. Wiele rekolekcji jest ukierunkowanych na to, by rekolektantom prostować obraz Boga i na ogół jest to zadanie bardzo trudne. A jednak to się musi dokonać, bo Bóg choć sprawiedliwy, nie jest surowy, groźny, karzący, ale miłujący i miłosierny. On nie niszczy niczego, nikogo nie zabija, nikomu nie zadaje cierpienia. Bóg tylko zbawia. Właśnie tak. Cierpienie i ból, i wszelkie zło są konsekwencjami grzechu i tylko tego. Zadaje je zły człowiek i zły duch. On dręczy ludzi duchowo, a fizyczne cierpienie zadają sobie ludzie sami oraz zadaje nam nasz zniszczony przez grzech pierworodny organizm, podatny na choroby, śmierć, itp.
Jest taka zasada życia duchowego, że jeżeli człowiek dąży do dobra i jest generalnie dobrej woli, to gdy odczuwa niepokój, ból, cierpienie to na pewno pochodzi ono od złego ducha. Co zatem, jeżeli czytając lub słysząc Słowo Boże o końcu świata, boimy się? Kto nas straszy? Bóg przez swoje Słowo? Nie. To byłaby zła, błędna, kłamliwa interpretacja Słowa Bożego. Wymyśla ją zły. Tylko on ją sprawia. To jemu zależy, żebyśmy odbierali Słowo Jezusa jako groźne, a Jego Osobę jako wzbudzającą lęk. Szatanowi na tym zależy, to jego koronne kłamstwo. Często podsuwa słabym złe interpretacje Biblii, by rozwalać Boże dzieło w nich.
A zatem jak to jest ze Słowem o rzeczach ostatecznych? Czy należy się go bać? Jak pisaliśmy w poprzednich artykułach, słowa o rzeczach ostatecznych zawierają zapowiedź tego ostatecznego cierpienia, które spadnie. Jednak ono spadnie na samym końcu i to na tych zatwardziałych, którzy nie skorzystają ze wszystkich poprzednich działań ratunkowych Boga. Każdy taki tekst eschatologiczny zawiera obietnicę zbawienia. Kto wytrwa obawę przed tym ostatecznym cierpieniem, ten będzie zbawiony, temu cierpienie będzie skrócone. Bóg da najpierw szereg możliwości zbawienia, a dopiero potem na tych, co nie wykorzystają Jego kół ratunkowych, spadnie udręka. A jej sprawcą bynajmniej nie będzie Bóg, ale zło - źli ludzie i szatan.
I to jest powód, dla którego nie wolno bać się Boga ani rzekomych nieszczęść wynikających z opacznie rozumianych Jego słów. Jeśli strach zamknie nas na Jezusa, to ze strachu nie skorzystamy z Jego zbawienia, a wtedy możemy zginąć i to dopiero będzie nieszczęście. Czas, na który czekamy to zbawienie i miłosne spotkanie z Jezusem. Bóg stworzył nas z miłości i pragnie naszej miłości. Wszelkimi sposobami walczy o nas, aby nas uratować od śmierci wiecznej, ponieważ zależy Mu na nas. On przygotowuje kolejne, coraz to nowe programy ratunkowe dla nas. Mamy bardzo dużo możliwości, aby skorzystać z nich, zanim szatańskie zniszczenia spadną na tych niereformowalnych. Dziś mamy kolejną ofertę miłosną Boga. Możemy nabrać Ducha i podnieść głowę (Łk 21,28), bo oto zaczyna się czas Miłości i wylania Ducha, który będzie otwierał serca. Bać się Boga i zamartwiać cierpieniami byłoby grzechem. Cierpienia mogą spaść, jeśli żadnego daru miłości Jezusa nie wykorzystamy. Ale my je wykorzystamy, prawda? dk Jan
